Ин дафъа ман ростқавлона мегӯям - танҳо шумо ҳастед. шахсе, ки ман дар ин дунё аз ҳама бештар дидан намехоҳам - "ошиқи собиқи ман"
Дар давоми мактаби миёна, Митсу аввалин дӯстдухтари худ ва аввалин дарди дил дошт. Проблемахои байни онхоро аслан хал накарда, холо студенти университет аст. Имсол, ӯ бешубҳа мехоҳад, ки ишқи нав дошта бошад, аммо мутаассифона, дӯстдухтари собиқаш Каэде ҳамсояи ӯ аст! Аз байн панч сол гузашту акнун як бачаи маъруф аст, аммо табассумаш каме дигар нашуд. ...Худовандо, ишк боз мешукуфад... Хамаи заъфхои уро медонад, вай мехост аз дустдорони пештарааш донад ва бо мехрубониаш уро ба нофахмихо водор кард. Ошиқаки собиқаш хеле мушкил аст!!!
Аммо андешаи «агар мо он вақт ҷудо намешудем» боздошта намешавад. Оё "боз кӯшиш кардан" бо дӯстдухтари собиқ дуруст аст!?
