Омаезаки Санемичи дар мавҷудияти қариб комил таваллуд шудааст. Оилаи ӯ сарватманд ва тавоно аст ва ӯ инчунин хушодоб, оқил ва варзишгар аст! Ҳамаи духтарон дар мактаби миёна орзу доранд, ки бо ӯ ошиқона бо услуби Золушка дошта бошанд ва ҳарчанд ба ӯ ҳасад мебаранд, ҳеҷ яке аз писарон сабаби қонунӣ пайдо карда наметавонанд, ки аз ӯ нафрат кунанд.
Аммо рӯзе воқеаи ғайричашмдошт рӯй медиҳад: ширкати барҷастаи оилаи Санемичи хароб мешавад ва падараш фирор мекунад. Санемичи ва хизматгорони собиқи ӯ, хоҳарони наврас Нацуно ва Асасузу ва пирамарди ғоиб Фурукава бе тин мондаанд. Оё Санемичи сарфи назар аз тахкир ва душворихои зиёде, ки ба у дучор мешавад, рафтори ҷанобононаи худро нигоҳ дошта метавонад?
